آغازراهی دیگر

به نام خدا

دردل من چیزی است،مثل یک بیشه نور،مثل خواب دم صبح
وچنان بی تابم،که دلم می خواهد
بدوم تاته دشت،بروم تاسرکوه.
دورهاآوایی است،که مرامی خواند.

خسته ام ازاین همه جنگ،ازاین همه دروغ وتذویر،ازاین دنیای پرازخشم وکینه،دنیایی که هرازگاهی فضای گوشه ای ازآن پردود،وخون آلودمی شود.
هواگرم ونفس کشیدن درآن طاقت فرساست.تقویم مرداد84 رانشان می دهد.وبه من می گویدکه دنیای سیاست رارهاکن،چاره ای نیست جزسکوت.فقط سکوت،نه سکون.فریادم راسرداده ام،این دنیای پردروغ وکلک جای مانیست.دنبال چیزدیگری بایدرفت:رفت به دنیای فلسفه وفرهنگ،تافرهنگ رااصلاح نکنیم فریادهایمان بی فایده ومقطعی است.
باشعری ازسهراب آغازگرراه دیگری هستم:

روزی
خواهم آمد،وپیامی خواهم آورد.
دررگ ها،نورخواهم ریخت.
وصداخواهم درداد:ای سبدهاتان پرخواب!سیب آوردم،سیب سرخ خورشید.
خواهم آمد،گل یاسی به گداخواهم داد.
زن زیبای جذامی را،گوشواری دیگرخواهم بخشید.

کورراخواهم گفتم:چه تماشاداردباغ!
دوره گردی خواهم شد،کوچه هاراخواهم گشت،جارخواهم زد:آی شبنم،شبنم،شبنم.
رهگذاری خواهدگفت:راستی را،شب تاریکی است،کهکشانی خواهم دادش.
روی پل دخترکی بی پاست،دب اکبررابرگردن اوخواهم آویخت.
هرچه دشنام،ازلب هاخواهم برچید

هرچه دیوار،ازجاخواهم برکند.
رهزنان راخواهم گفت:کاروانی آمدبارش لبخند.!
ابرراپاره خواهم کرد.
من گره خواهم زد،چشمان راباخورشید،دل هاراباعشق،سایه هاراباآب،شاخه هاراباباد.
...خواهم آمدسرهردیواری،میخکی خواهم کاشت.
پای هرپنجره ای،شعری خواهم خواند.
هرکلاغی را،کاجی خواهم داد.
مارراخواهم گفت:چه شکوهی داردغوک!
آشتی خواهم داد.
آشناخواهم کرد.
راه خواهم رفت.
نورخواهم خورد.
دوست خواهم داشت.
eilya110@yahoo.com