چه جای شکایت است؟

به نام خدا

فکروخیالت لحظه ای آسوده ام نمی گذارد.دراین انبوه گاه بلاشایدهرازگاهی فراموشت کنم.یابه خیالم اینگونه باشد.ولی باز،هرجا،هردم،فکرت جای خودرادرذهنم پیدامی کند،مراوسوسه می کندتادوباره بادنیای غیرتوخداحافظی کنم،خودرابه دریای پرطلاتم خاطرت بسپارم.هرجاخواست مراباخودببرد.این تن نحیف رابه صخره های حوادث بکوبد؛آنگاه صدای خردشدن استخوانهای تعلق رابشنوم.سوزش ودردجانکاهش تمام وجودرادرنوردد.امادم برنیاورم.می دانم،اگرزبان بازکنم،شکایتی کنم،راه به ساحل وصال پیدانمی کنم.زیبای من،برای رسیدن به درگاهت،روح لطیف نیازاست که دراختیارنیست.بهره ای اززیبایی نیازاست که همراهم نیست.هنری نیست که پاسخگوی وجودنازنینت باشد.پس امیدم به چیست؟امیدم،وتنهاامیدم،به مهربانی بی انتهایت است؛که حال زارم راببینی،آنگاه برمن ترحم کنی وگاه وصال دهی.حال بایدگفت جایی برای شکایت باقی می ماند؟