وقت آن رسیده است

به نام خدا

وقتی به دورواطرافم می نگرم.وقتی شهروکشورم رامی بینم.وقتی دنیایی که درآن نفس می کشم راازنظرمی گذرانم،به سوالاتی برمی خورم که پاسخش آسان نیست.کمبودهایی رامی بینم که ریشه اش ناپیداست.انحرافاتی رامی یابم که علتش مشخص نیست.فجایعی راشاهدم که،دلیل منطقی برای آن پیدانمی کنم.چرااین همه جرم وجنایت،ظلم وضلالت،زورگویی وحقارت؟چراهمیشه بایدشاهداین باشیم که عده ای زوربگویندوعده ای هم دربرابرظلم دم برنیاورند؟چرابایدهمیشه شاهدباشیم عده ای اربابندوعده ای که حقیرشمرده شده اند،برده وارمطیع آنان؟چرابایدشاهدباشیم دراین سوی جهان،دراین سرزمینهای عقب مانده،شرایطی به وجودنمی آیدکه پیشرفت حاصل آید؟چرامردم حقیرندوخمار؟چراهیچ تلاشی برای رهاشدن ازاین منجلاب حقارت ازخودنشان نمی دهند؟یادرآن سوی جهان،چراانسانهاتبدیل به ماشینهای کارگر،تبدیل به حیوانهای انسان نمای شهوت پرست،تبدیل به ماشینهای پول شماروصندق های حفظ اسکناس ،شده اند؟شایدامروزبهترین زمان برای پاسخ به این پرسشهاباشد.امروزچندروزی ازپایان دوران تمرین وتلاشمان می گذرد.دورانی که درآن تمرین کردیم،تاخودراازتمام تعلقات دنیوی فارغ کنیم.روزگاری که خودرادرسختی قرارمی دادیم تابیاموزیم چگونه می توان خودرا،ازقیدوبند،بندهای بندگی شهوت وشکم،دروغ ودنیاو...رهاسازیم.ماهی که آموختیم بنده خداباشیم ودربندغیراونرویم،ماهی که یادگرفتیم به معنای واقعی عزت مندباشیم وعزت دیگران برایمان اهمیت داشته باشد.خلاصه اینکه،ماهی که خواستیم آزاده باشیم وتمرین آزادگی کردیم.

ادامه دارد